امام صادق (ع) می فرماید : « شیعیان ما کسانی هستند در شادیهای ما شاد ، شاد و در ناراحتیهای ما ناراحت باشند » .

 این روزها روز جشن و شادمانی و در کوچه و بازار شاهد آماده شدن برای نیمه شعبان می باشیم .بازار مداحی و سرودها یا بهتر بگویم ترانه ها نیز داغ است .

براستی این شادمانی ها چقدر با معرفت و شناخت ائمه همراه است ؟ آیا تا کنون در مورد مداحی یا شعرهای برخی پیشینیان با برخی شعرهای امروزی ـ که جدا حالت یکبار مصرف دارند ـفکر کرده ایم ؟  آثار گذشته که با وجود  کلی گویی ها در اشعارشان به راستی از سر معرفت ، شعر می سرودند. و مخاطب شعرشان اولا خود اهل بیت بوده و سپس مشتاقانو به همین خاطر هم جاودنه اند . اما آیا همه مداحین و خوانندگان ما (که تعدادشان کم نیست  در واقع به اندازه پیراهن و شلوارهای بازار خواننده بوجود آمده ) اینگونه اند ؟

توجه به « شادمانی مستمع » و یا لطایف مختلف از جمله چند دقیقه شور زدنها حداقل خسارتی که دارند وارد شدن شنونده و مداح در عالم بی خبری و غفلت نسبت به فضائل اهل بیت( علیهم السلام )و گناه این قصوری و کوتاهی هم برعهده مداح ومستمع وهم شاعر وحتی رسانه هاست که به جای خدمت اهل بیت و نشر فضائل آنان  … در خدمت مداح محترم و خواسته ها و رفع نیازهای کاذب او و مستمعان جوانش قرار داده و می دهد…..  

به امید یک شادی اصولی ومعرفتی  و حتی یک عزاداری معرفتی ( جرا که واقعا عزا داریهای ما هم عزاداری نیستند ) و در واقع  به امید شیعه حقیقی بودن.